Verslag VADA 4 – Arena 2

Soms heb je als coach van die momenten dat je bij jezelf denkt…. jeetje, wat ben ik toch trots op mijn jongens en meisjes!
Afgelopen maandag was weer zo’n moment. De laatste wedstrijd van het seizoen, uit bij VADA in Wageningen. De situatie vooraf: Arena 2 was nog niet helemaal voor 100% veilig en alhoewel de kans maar heel klein was dat we evt. zouden degraderen, hadden we toch nog minstens 1 punt nodig om ons helemaal veilig te spelen.
Dat dit absoluut geen makkelijke opgave zou worden, stond vooraf vast. VADA 4, met afstand de beste ploeg uit onze poule, was zo’n 2 weken geleden al met grote overmacht kampioen geworden. Tel daarbij op de wetenschap dat we de thuiswedstrijd tegen deze ploeg kansloos met 21-8 verloren hadden, tja, dan weet je dat het op zijn zachtst gezegd “lastig” zou worden….
Na nog even de puntjes op de i gezet te hebben, op welke punten kunnen we het VADA toch lastig maken, werd de wedstrijd op een zwoele lente-avond aangevangen. Al snel bleek, dat we goed in de wedstrijd zaten. Via 0-2, 2-4 en 5-5 werd de rust bereikt met een minieme achterstand, 9-8. Tevreden over het vertoonde spel, de inzet en de onvoorwaardelijke wil om “voor” en “met” elkaar te strijden voor iedere bal werd de tweede helft begonnen. En het werd absoluut een gedenkwaardige tweede helft!! Arena groeide met de minuut in de wedstrijd en je kon aan de spelers van VADA merken dat ze zoiets hadden van…What the f… gebeurt hier nou!!!!. Gedisciplineerd spelend, verdedigend heel veel druk zetten en aanvallend lang spelen en goede uitgespeelde kansen creëren, het maakte dat het werkelijk een genot was om naar te kijken. Uiteindelijk wist VADA in de tweede helft maar 2 keer de korf te vinden, waar onze jongens en meiden daar 9 doelpunten tegenover wisten te zetten! Einduitslag dus 11-17 en daar was absoluut niets aan af te dwingen!
Arena 2 heeft laten zien, als je één gemeenschappelijk doel voor ogen hebt en je accepteert de “tekortkomingen” van je medespelers en gebruikt daarentegen je eigen kwaliteiten om deze te compenseren, dat je als “team” heel ver kunt komen en af en toe boven jezelf kunt uitstijgen. Ik kan als coach alleen maar respect hebben voor de manier waarop “mijn” jongens en meiden dit het afgelopen seizoen meerdere malen hebben laten zien. Wanneer je je realiseert dat een 2e team zich, wat alleen maar logisch is, toch altijd moet aanpassen aan een 1e team ( blessures, schorsingen etc…) dan getuigt het alleen maar van grote klasse dat dit nooit ten koste is gegaan van de sfeer en de onderlinge saamhorigheid. Ik kan dan ook alleen maar afsluiten door te zeggen:
Mensen van Arena 2 ( en uiteraard de vele invallers!), ik ben TROTS op jullie!!!
Groetjes,
Hans.